Onlıne Fılm,Mp3,Program,Video klip,Piyanist ERAY

[-ADMİN-]

KANUN

Ayrılığı yaşamak değil, düşünmek bile insana acı verir.
Ayrılık acısıyla yaşamak hiç ama hiç kolay değildir...

2- AYRILIK

Arabamın arka koltuğunda benle kardeşim Ali oturuyorduk, Kadir hızla sürüyordu arabayı bense konuşacak gücü bulamıyorum kendimde. Ali ise merakla ve dikkatle bana bakıyordu. Çok dostumuz olmasına rağmen, çokta düşmanımız var, biz oraya gitmeden Selim'e elveda demek istemiyorum. Bu düşünceler aklıma gelince hemen Hüseyin'i aradım.
''Alo! Hüseyin''
''Alo! Efendim Usta''
''Koçum bak şimdi, Selim ağabeyin ocaktan zehirlenmiş şuanda devlet hastahanesindeymiş, ben hastahaneye gidiyorum. Biz gelene kadar sen ilgilen orayla birşeye ihtiyaçları olursa yardım et.''
''Tamam ağabey, hemen evden çıkıyorum beş dakika içinde hastahanede olurum.''
Yirmi dakika sonra, hastahanedeyiz. Selim'î görmek için hemen hastahaneye giriş yaptım, Kadir arabayı park etmeye çalışıyordu. Ben, Ali ve Eren içeri girdik, Eren resepsiyondan yoğun bakımda olduğunu öğrendi. Hemen yoğun bakıma doğru yöneldik, annesi ve ablası karşımdaydı ama beklemediğim birileri daha vardı yanlarında.
''Fatma Annem!''
''Oğlum! Kardeşin ne halde görüyormusun?''
''Annem kendini üzme, kardeşimin ne kadar sağlam olduğunu biliyorum.Sapa sağlam çıkacak bu hastahaneden.''
''İnş. oğlum inş. bütün temennimiz o''
''Abla sen nasılsın? ''
''Nasıl olayım Yavuz, biricik kardeşim orada canıyla boğuşuyor.''
''Anladım abla, anladım.''
Tekrar Fatma Anneme döndüm.
''Anne Doktor veya hemşire herhangi birşey dedimi.''
''Yok oğlum daha kimse birşey demedi''
''Tamam anne''
İlk başta gördüğüm ve burada olmalarını beklemediğim kişilere doğru yöneldim. Ama Hüseyin hemen yanıma gelip, ağabey ben geldiğimde de buradaydılar.
''Serkan hayırdır! Sizin ne işiniz var bakim burada.''
''Selim'in durumunu merak ediyoruz.''
''Size mi kaldı lan Selim'in durumu.''
''Ağabeyimin kesin talimatı var, Selim buradan kalkana kadar hastahanedeyim.''
''Başlatma Ağabey'ine şimdi, bas git elimden bir kaza çıkmasın.''
''Yavuz, sen burada olmamıza karışamazsın.''
''Ne diyorsun lan.''
''Selim'in kötülüğü için burada değiliz. O kalkınca geçmiş olsun deyip gideceğiz. Başka bir amacımız yok.''
''Birde başka bir amacınız olsaydı. Selim o yataktan sapasağlam kalksın. Ben o zaman size yapacağımı biliyorum.''
''Hiçbirşey yapamazsın. Gücün yetmez, Yavuz.''
''Selim bir kalksın, bak bakalım gücüm yetiyor mu? Şimdi dışarı çıkıyorsunuz.''
''Hayır! Çıkmıyoruz, sen karışamazsın bize.''
''Çıklan dışarı. Ne derdin varsa dışarıda söyle bana.''
''Bizim bir derdimiz yok, derdi olanlar gocunsun.''
''Serkan, delikanlıysan çık dışarı. Hem yanında 3 tane babayiğit adamın var bu kadar ödlek olma.''
''Ben ödlek falan değilim tamam yürü çık.''
Dışarıya çıktıktan sonra...

''Senin derdin ne Serkan, ne istiyorsun? Selim'den''
''Bizim bir derdimiz yok! Anlamıyor musun?''
''Madem bir derdiniz, sıkıntınız yok! Ne işiniz var hastahanede ''
''Selim'in durumunu merak ettik ve geldik.''
Kendimi tutamayıp, bir yumruk attım Serkan'a. Adamları üzerime doğru yürüdü birden Hüseyin birtanesini tek yumruk ile yıkınca geri çekildiler.
''Adam mı oldunuz siz''
''Senden mi öğreneceğiz adamlığı Yavuz efendi.''
''Benden öğreneceksin, Serkan efendi.''
''Yavuz halen anlamıyorsun değil mi? Sizin gücünüz yok artık.''
''Biz herzamankinden daha güçlüyüz, Serkan. Bunu kafandan çıkarma.''
''Yok o öyle değil artık.''
''Nasılmış bakayım.''
''Sen ve Selim'in devri tamam. Bundan sonra bizim devrimiz başlıyor. Büyükler ağabey'imi gösteriyor, ve destekliyorlar.''
''Hangi büyükler? Serkan. En büyük benim, ama ben senin ağabey'ini desteklemiyorum. Gelsin biat etsin belki düşünürüm.''
''Sen kendi hayal dünyanda yaşa, Yavuz. Bu dünde böyleydi, bugünde böyle.''
''Bak Serkan, azimli bir çocuksun ama çok boş konuşuyorsun.''
''Yavuz, sizin hükmünüz geçmiyor artık. Halen anlamıyor musun? Sen ve Selim fikir ayrılığına düşeceksiniz birgün.''
''Biz asla fikir ayrılığına düşmeyiz.''
'' Düşersiniz. Çünkü bir sürüde sadece bir tane lider olur, siz ise iki kişisiniz. Gücü iki baş ile yönetmek istiyorsunuz. Fikir ayrılığına düştüğünüz gün güç kaybedeceksiniz.''
''Biz asla güç kaybetmeyiz. Sizde bunu anlayın.''
''Fikir ayrılığına düştüğünüz günü sabırsızlıkla bekleyeceğiz ve o zaman biz, siz diye birşey bırakmayacağız.''
''Serkan sizin bilmediğiniz birşey var, oda Yavuz-Selim kanunlarıdır.''
''İşte siz kendi kendinize bir kanun yazmışsınız, etrafınızada 3-5 kişi toplamışsınız, her tarafa meydan okuyorsunuz. Bu öyle kanun yazmakla olmaz, Yavuz!''
''Serkan, Yavuz'un ve Selim'in kanunları eşit güçtedir. Ve asla birbirleriyle çelişmez. Çelişmemesi için, kolumuzuda keseriz. Canımızıda veririz. Şimdi Hastahaneden uzak durun, aksi takdirde canınızı yakarım.''
''Bizi hastahaneden uzak tutamazsın.''
''Git kapıda arabanda bekle o zaman şimdi lafı uzatma içeri girerseniz. Namusum ve Şerefim üzerine yemin ediyorum, kafanıza sıkarım.''
Serkan biraz duraksadıktan sonra beklediğim kararı verdi...
''Tamam! İçeri girmiyoruz, ama bizi kapıdan da kovamazsın bunu bil.''
''Tamam! içeri girmeyin, nerede nasıl duracağınıza karar vermiyeyim.''
Ben, Hüseyin, Kadir ve Eren tekrardan içeri girdik bu arada Fatma Annem sevinçliydi. Ne olduğunu öğrenmek için hızlı adımlar ile Fatma Annem'in yanına gittim.
''Ne oldu? Anne hayırdır.''
''Oğlum, oğlum gözlerini açmış. Durumu iyiymiş, az önce doktor bey söyledi.''
''Ohh, Allah'ıma şükürler olsun.''
Bu iyi haber beni fazlasıyla mutlu etmişti. Üç - beş dakika sonra telefonum çaldı. Telefonu açtım, arayan kişi bir polis olduğunu ve Mahmut Yılmaz'ı tanıyıp tanımadığımı sordu. Tanıdığımı söyledim, kendisinin babam olduğunu söyledim. Polis Memuru, başınız sağolsun, babanız karayolundan karşıya geçmek isterken, hızla geçen bir aracın altında kalmış.
''Tekrar başınız sağolsun.'' dedi.
Ne diyeceğimi bilmiyordum. Ağzıma sanki mühür vurmuşlar gibi hissettim kendimi, sadece sağolun diyebildim. Ardından Polis Memuru cenazeyi görmem için geleceğim yeri falan söylüyordu.
Selim, yani kardeşim iyileşmişti. Ve dahada iyi olacaktı. Ama Ayrılık beni babamdan vurmuştu. Ne kadar tartışsakta, bana bağırmayıp genellikle kardeşim üzerinden bana laf soksada. O Benim babamdı.
Telefonu kapattıktan iki-üç dakika sonra gözyaşlarımı tutamadım. Ali hemen solumda oturuyordu.
''Ağabey birşey mi oldu?''
Sadece babam diyebildim. Sanki Ali anlamış gibi birden onunda ağladığını farkettim.
''Başımız sağolsun, Ali'' diyebildim.
Selim'in iyileşmesine sevinirken, Babam'ın ayrılığına nasıl dayanacağım hiç bilmiyorum. Ve bu haberi alınca şunu anladım. Sadece acıyı öğrenmek beni bu hale getirdiyse. Bu acıyla yaşamak beni ne hale getirir hiç bilmiyorum...

2.Bölümün Sonu

YAZAN
HALİL İBRAHİM KAL

KANUN

Ayrılığı yaşamak değil, düşünmek bile insana acı verir.
Ayrılık acısıyla yaşamak hiç ama hiç kolay değildir...

2- AYRILIK

Arabamın arka koltuğunda benle kardeşim Ali oturuyorduk, Kadir hızla sürüyordu arabayı bense konuşacak gücü bulamıyorum kendimde. Ali ise merakla ve dikkatle bana bakıyordu. Çok dostumuz olmasına rağmen, çokta düşmanımız var, biz oraya gitmeden Selim'e elveda demek istemiyorum. Bu düşünceler aklıma gelince hemen Hüseyin'i aradım.
''Alo! Hüseyin''
''Alo! Efendim Usta''
''Koçum bak şimdi, Selim ağabeyin ocaktan zehirlenmiş şuanda devlet hastahanesindeymiş, ben hastahaneye gidiyorum. Biz gelene kadar sen ilgilen orayla birşeye ihtiyaçları olursa yardım et.''
''Tamam ağabey, hemen evden çıkıyorum beş dakika içinde hastahanede olurum.''
Yirmi dakika sonra, hastahanedeyiz. Selim'î görmek için hemen hastahaneye giriş yaptım, Kadir arabayı park etmeye çalışıyordu. Ben, Ali ve Eren içeri girdik, Eren resepsiyondan yoğun bakımda olduğunu öğrendi. Hemen yoğun bakıma doğru yöneldik, annesi ve ablası karşımdaydı ama beklemediğim birileri daha vardı yanlarında.
''Fatma Annem!''
''Oğlum! Kardeşin ne halde görüyormusun?''
''Annem kendini üzme, kardeşimin ne kadar sağlam olduğunu biliyorum.Sapa sağlam çıkacak bu hastahaneden.''
''İnş. oğlum inş. bütün temennimiz o''
''Abla sen nasılsın? ''
''Nasıl olayım Yavuz, biricik kardeşim orada canıyla boğuşuyor.''
''Anladım abla, anladım.''
Tekrar Fatma Anneme döndüm.
''Anne Doktor veya hemşire herhangi birşey dedimi.''
''Yok oğlum daha kimse birşey demedi''
''Tamam anne''
İlk başta gördüğüm ve burada olmalarını beklemediğim kişilere doğru yöneldim. Ama Hüseyin hemen yanıma gelip, ağabey ben geldiğimde de buradaydılar.
''Serkan hayırdır! Sizin ne işiniz var bakim burada.''
''Selim'in durumunu merak ediyoruz.''
''Size mi kaldı lan Selim'in durumu.''
''Ağabeyimin kesin talimatı var, Selim buradan kalkana kadar hastahanedeyim.''
''Başlatma Ağabey'ine şimdi, bas git elimden bir kaza çıkmasın.''
''Yavuz, sen burada olmamıza karışamazsın.''
''Ne diyorsun lan.''
''Selim'in kötülüğü için burada değiliz. O kalkınca geçmiş olsun deyip gideceğiz. Başka bir amacımız yok.''
''Birde başka bir amacınız olsaydı. Selim o yataktan sapasağlam kalksın. Ben o zaman size yapacağımı biliyorum.''
''Hiçbirşey yapamazsın. Gücün yetmez, Yavuz.''
''Selim bir kalksın, bak bakalım gücüm yetiyor mu? Şimdi dışarı çıkıyorsunuz.''
''Hayır! Çıkmıyoruz, sen karışamazsın bize.''
''Çıklan dışarı. Ne derdin varsa dışarıda söyle bana.''
''Bizim bir derdimiz yok, derdi olanlar gocunsun.''
''Serkan, delikanlıysan çık dışarı. Hem yanında 3 tane babayiğit adamın var bu kadar ödlek olma.''
''Ben ödlek falan değilim tamam yürü çık.''
Dışarıya çıktıktan sonra...

''Senin derdin ne Serkan, ne istiyorsun? Selim'den''
''Bizim bir derdimiz yok! Anlamıyor musun?''
''Madem bir derdiniz, sıkıntınız yok! Ne işiniz var hastahanede ''
''Selim'in durumunu merak ettik ve geldik.''
Kendimi tutamayıp, bir yumruk attım Serkan'a. Adamları üzerime doğru yürüdü birden Hüseyin birtanesini tek yumruk ile yıkınca geri çekildiler.
''Adam mı oldunuz siz''
''Senden mi öğreneceğiz adamlığı Yavuz efendi.''
''Benden öğreneceksin, Serkan efendi.''
''Yavuz halen anlamıyorsun değil mi? Sizin gücünüz yok artık.''
''Biz herzamankinden daha güçlüyüz, Serkan. Bunu kafandan çıkarma.''
''Yok o öyle değil artık.''
''Nasılmış bakayım.''
''Sen ve Selim'in devri tamam. Bundan sonra bizim devrimiz başlıyor. Büyükler ağabey'imi gösteriyor, ve destekliyorlar.''
''Hangi büyükler? Serkan. En büyük benim, ama ben senin ağabey'ini desteklemiyorum. Gelsin biat etsin belki düşünürüm.''
''Sen kendi hayal dünyanda yaşa, Yavuz. Bu dünde böyleydi, bugünde böyle.''
''Bak Serkan, azimli bir çocuksun ama çok boş konuşuyorsun.''
''Yavuz, sizin hükmünüz geçmiyor artık. Halen anlamıyor musun? Sen ve Selim fikir ayrılığına düşeceksiniz birgün.''
''Biz asla fikir ayrılığına düşmeyiz.''
'' Düşersiniz. Çünkü bir sürüde sadece bir tane lider olur, siz ise iki kişisiniz. Gücü iki baş ile yönetmek istiyorsunuz. Fikir ayrılığına düştüğünüz gün güç kaybedeceksiniz.''
''Biz asla güç kaybetmeyiz. Sizde bunu anlayın.''
''Fikir ayrılığına düştüğünüz günü sabırsızlıkla bekleyeceğiz ve o zaman biz, siz diye birşey bırakmayacağız.''
''Serkan sizin bilmediğiniz birşey var, oda Yavuz-Selim kanunlarıdır.''
''İşte siz kendi kendinize bir kanun yazmışsınız, etrafınızada 3-5 kişi toplamışsınız, her tarafa meydan okuyorsunuz. Bu öyle kanun yazmakla olmaz, Yavuz!''
''Serkan, Yavuz'un ve Selim'in kanunları eşit güçtedir. Ve asla birbirleriyle çelişmez. Çelişmemesi için, kolumuzuda keseriz. Canımızıda veririz. Şimdi Hastahaneden uzak durun, aksi takdirde canınızı yakarım.''
''Bizi hastahaneden uzak tutamazsın.''
''Git kapıda arabanda bekle o zaman şimdi lafı uzatma içeri girerseniz. Namusum ve Şerefim üzerine yemin ediyorum, kafanıza sıkarım.''
Serkan biraz duraksadıktan sonra beklediğim kararı verdi...
''Tamam! İçeri girmiyoruz, ama bizi kapıdan da kovamazsın bunu bil.''
''Tamam! içeri girmeyin, nerede nasıl duracağınıza karar vermiyeyim.''
Ben, Hüseyin, Kadir ve Eren tekrardan içeri girdik bu arada Fatma Annem sevinçliydi. Ne olduğunu öğrenmek için hızlı adımlar ile Fatma Annem'in yanına gittim.
''Ne oldu? Anne hayırdır.''
''Oğlum, oğlum gözlerini açmış. Durumu iyiymiş, az önce doktor bey söyledi.''
''Ohh, Allah'ıma şükürler olsun.''
Bu iyi haber beni fazlasıyla mutlu etmişti. Üç - beş dakika sonra telefonum çaldı. Telefonu açtım, arayan kişi bir polis olduğunu ve Mahmut Yılmaz'ı tanıyıp tanımadığımı sordu. Tanıdığımı söyledim, kendisinin babam olduğunu söyledim. Polis Memuru, başınız sağolsun, babanız karayolundan karşıya geçmek isterken, hızla geçen bir aracın altında kalmış.
''Tekrar başınız sağolsun.'' dedi.
Ne diyeceğimi bilmiyordum. Ağzıma sanki mühür vurmuşlar gibi hissettim kendimi, sadece sağolun diyebildim. Ardından Polis Memuru cenazeyi görmem için geleceğim yeri falan söylüyordu.
Selim, yani kardeşim iyileşmişti. Ve dahada iyi olacaktı. Ama Ayrılık beni babamdan vurmuştu. Ne kadar tartışsakta, bana bağırmayıp genellikle kardeşim üzerinden bana laf soksada. O Benim babamdı.
Telefonu kapattıktan iki-üç dakika sonra gözyaşlarımı tutamadım. Ali hemen solumda oturuyordu.
''Ağabey birşey mi oldu?''
Sadece babam diyebildim. Sanki Ali anlamış gibi birden onunda ağladığını farkettim.
''Başımız sağolsun, Ali'' diyebildim.
Selim'in iyileşmesine sevinirken, Babam'ın ayrılığına nasıl dayanacağım hiç bilmiyorum. Ve bu haberi alınca şunu anladım. Sadece acıyı öğrenmek beni bu hale getirdiyse. Bu acıyla yaşamak beni ne hale getirir hiç bilmiyorum...

2.Bölümün Sonu

YAZAN
HALİL İBRAHİM KAL

[Cinsiyet: Oyunİnndir Forum Ekibi ... Yaş : 34 Kayıt tarihi : 14/05/08 Mesaj Sayısı : 283 Localisation : Loisirs : Rep sistemiAktiflik: (80/100)Başarı Puanı: (80/100)Güç: (88/100)]

KANUN

Ayrılığı yaşamak değil, düşünmek bile insana acı verir.
Ayrılık acısıyla yaşamak hiç ama hiç kolay değildir...

2- AYRILIK

Arabamın arka koltuğunda benle kardeşim Ali oturuyorduk, Kadir hızla sürüyordu arabayı bense konuşacak gücü bulamıyorum kendimde. Ali ise merakla ve dikkatle bana bakıyordu. Çok dostumuz olmasına rağmen, çokta düşmanımız var, biz oraya gitmeden Selim'e elveda demek istemiyorum. Bu düşünceler aklıma gelince hemen Hüseyin'i aradım.
''Alo! Hüseyin''
''Alo! Efendim Usta''
''Koçum bak şimdi, Selim ağabeyin ocaktan zehirlenmiş şuanda devlet hastahanesindeymiş, ben hastahaneye gidiyorum. Biz gelene kadar sen ilgilen orayla birşeye ihtiyaçları olursa yardım et.''
''Tamam ağabey, hemen evden çıkıyorum beş dakika içinde hastahanede olurum.''
Yirmi dakika sonra, hastahanedeyiz. Selim'î görmek için hemen hastahaneye giriş yaptım, Kadir arabayı park etmeye çalışıyordu. Ben, Ali ve Eren içeri girdik, Eren resepsiyondan yoğun bakımda olduğunu öğrendi. Hemen yoğun bakıma doğru yöneldik, annesi ve ablası karşımdaydı ama beklemediğim birileri daha vardı yanlarında.
''Fatma Annem!''
''Oğlum! Kardeşin ne halde görüyormusun?''
''Annem kendini üzme, kardeşimin ne kadar sağlam olduğunu biliyorum.Sapa sağlam çıkacak bu hastahaneden.''
''İnş. oğlum inş. bütün temennimiz o''
''Abla sen nasılsın? ''
''Nasıl olayım Yavuz, biricik kardeşim orada canıyla boğuşuyor.''
''Anladım abla, anladım.''
Tekrar Fatma Anneme döndüm.
''Anne Doktor veya hemşire herhangi birşey dedimi.''
''Yok oğlum daha kimse birşey demedi''
''Tamam anne''
İlk başta gördüğüm ve burada olmalarını beklemediğim kişilere doğru yöneldim. Ama Hüseyin hemen yanıma gelip, ağabey ben geldiğimde de buradaydılar.
''Serkan hayırdır! Sizin ne işiniz var bakim burada.''
''Selim'in durumunu merak ediyoruz.''
''Size mi kaldı lan Selim'in durumu.''
''Ağabeyimin kesin talimatı var, Selim buradan kalkana kadar hastahanedeyim.''
''Başlatma Ağabey'ine şimdi, bas git elimden bir kaza çıkmasın.''
''Yavuz, sen burada olmamıza karışamazsın.''
''Ne diyorsun lan.''
''Selim'in kötülüğü için burada değiliz. O kalkınca geçmiş olsun deyip gideceğiz. Başka bir amacımız yok.''
''Birde başka bir amacınız olsaydı. Selim o yataktan sapasağlam kalksın. Ben o zaman size yapacağımı biliyorum.''
''Hiçbirşey yapamazsın. Gücün yetmez, Yavuz.''
''Selim bir kalksın, bak bakalım gücüm yetiyor mu? Şimdi dışarı çıkıyorsunuz.''
''Hayır! Çıkmıyoruz, sen karışamazsın bize.''
''Çıklan dışarı. Ne derdin varsa dışarıda söyle bana.''
''Bizim bir derdimiz yok, derdi olanlar gocunsun.''
''Serkan, delikanlıysan çık dışarı. Hem yanında 3 tane babayiğit adamın var bu kadar ödlek olma.''
''Ben ödlek falan değilim tamam yürü çık.''
Dışarıya çıktıktan sonra...

''Senin derdin ne Serkan, ne istiyorsun? Selim'den''
''Bizim bir derdimiz yok! Anlamıyor musun?''
''Madem bir derdiniz, sıkıntınız yok! Ne işiniz var hastahanede ''
''Selim'in durumunu merak ettik ve geldik.''
Kendimi tutamayıp, bir yumruk attım Serkan'a. Adamları üzerime doğru yürüdü birden Hüseyin birtanesini tek yumruk ile yıkınca geri çekildiler.
''Adam mı oldunuz siz''
''Senden mi öğreneceğiz adamlığı Yavuz efendi.''
''Benden öğreneceksin, Serkan efendi.''
''Yavuz halen anlamıyorsun değil mi? Sizin gücünüz yok artık.''
''Biz herzamankinden daha güçlüyüz, Serkan. Bunu kafandan çıkarma.''
''Yok o öyle değil artık.''
''Nasılmış bakayım.''
''Sen ve Selim'in devri tamam. Bundan sonra bizim devrimiz başlıyor. Büyükler ağabey'imi gösteriyor, ve destekliyorlar.''
''Hangi büyükler? Serkan. En büyük benim, ama ben senin ağabey'ini desteklemiyorum. Gelsin biat etsin belki düşünürüm.''
''Sen kendi hayal dünyanda yaşa, Yavuz. Bu dünde böyleydi, bugünde böyle.''
''Bak Serkan, azimli bir çocuksun ama çok boş konuşuyorsun.''
''Yavuz, sizin hükmünüz geçmiyor artık. Halen anlamıyor musun? Sen ve Selim fikir ayrılığına düşeceksiniz birgün.''
''Biz asla fikir ayrılığına düşmeyiz.''
'' Düşersiniz. Çünkü bir sürüde sadece bir tane lider olur, siz ise iki kişisiniz. Gücü iki baş ile yönetmek istiyorsunuz. Fikir ayrılığına düştüğünüz gün güç kaybedeceksiniz.''
''Biz asla güç kaybetmeyiz. Sizde bunu anlayın.''
''Fikir ayrılığına düştüğünüz günü sabırsızlıkla bekleyeceğiz ve o zaman biz, siz diye birşey bırakmayacağız.''
''Serkan sizin bilmediğiniz birşey var, oda Yavuz-Selim kanunlarıdır.''
''İşte siz kendi kendinize bir kanun yazmışsınız, etrafınızada 3-5 kişi toplamışsınız, her tarafa meydan okuyorsunuz. Bu öyle kanun yazmakla olmaz, Yavuz!''
''Serkan, Yavuz'un ve Selim'in kanunları eşit güçtedir. Ve asla birbirleriyle çelişmez. Çelişmemesi için, kolumuzuda keseriz. Canımızıda veririz. Şimdi Hastahaneden uzak durun, aksi takdirde canınızı yakarım.''
''Bizi hastahaneden uzak tutamazsın.''
''Git kapıda arabanda bekle o zaman şimdi lafı uzatma içeri girerseniz. Namusum ve Şerefim üzerine yemin ediyorum, kafanıza sıkarım.''
Serkan biraz duraksadıktan sonra beklediğim kararı verdi...
''Tamam! İçeri girmiyoruz, ama bizi kapıdan da kovamazsın bunu bil.''
''Tamam! içeri girmeyin, nerede nasıl duracağınıza karar vermiyeyim.''
Ben, Hüseyin, Kadir ve Eren tekrardan içeri girdik bu arada Fatma Annem sevinçliydi. Ne olduğunu öğrenmek için hızlı adımlar ile Fatma Annem'in yanına gittim.
''Ne oldu? Anne hayırdır.''
''Oğlum, oğlum gözlerini açmış. Durumu iyiymiş, az önce doktor bey söyledi.''
''Ohh, Allah'ıma şükürler olsun.''
Bu iyi haber beni fazlasıyla mutlu etmişti. Üç - beş dakika sonra telefonum çaldı. Telefonu açtım, arayan kişi bir polis olduğunu ve Mahmut Yılmaz'ı tanıyıp tanımadığımı sordu. Tanıdığımı söyledim, kendisinin babam olduğunu söyledim. Polis Memuru, başınız sağolsun, babanız karayolundan karşıya geçmek isterken, hızla geçen bir aracın altında kalmış.
''Tekrar başınız sağolsun.'' dedi.
Ne diyeceğimi bilmiyordum. Ağzıma sanki mühür vurmuşlar gibi hissettim kendimi, sadece sağolun diyebildim. Ardından Polis Memuru cenazeyi görmem için geleceğim yeri falan söylüyordu.
Selim, yani kardeşim iyileşmişti. Ve dahada iyi olacaktı. Ama Ayrılık beni babamdan vurmuştu. Ne kadar tartışsakta, bana bağırmayıp genellikle kardeşim üzerinden bana laf soksada. O Benim babamdı.
Telefonu kapattıktan iki-üç dakika sonra gözyaşlarımı tutamadım. Ali hemen solumda oturuyordu.
''Ağabey birşey mi oldu?''
Sadece babam diyebildim. Sanki Ali anlamış gibi birden onunda ağladığını farkettim.
''Başımız sağolsun, Ali'' diyebildim.
Selim'in iyileşmesine sevinirken, Babam'ın ayrılığına nasıl dayanacağım hiç bilmiyorum. Ve bu haberi alınca şunu anladım. Sadece acıyı öğrenmek beni bu hale getirdiyse. Bu acıyla yaşamak beni ne hale getirir hiç bilmiyorum...

2.Bölümün Sonu

YAZAN
HALİL İBRAHİM KAL

[Cinsiyet: Oyunİnndir Forum Ekibi ... Yaş : 34 Kayıt tarihi : 14/05/08 Mesaj Sayısı : 283 Localisation : Loisirs : Rep sistemiAktiflik: (80/100)Başarı Puanı: (80/100)Güç: (88/100)]

KANUN

Ayrılığı yaşamak değil, düşünmek bile insana acı verir.
Ayrılık acısıyla yaşamak hiç ama hiç kolay değildir...

2- AYRILIK

Arabamın arka koltuğunda benle kardeşim Ali oturuyorduk, Kadir hızla sürüyordu arabayı bense konuşacak gücü bulamıyorum kendimde. Ali ise merakla ve dikkatle bana bakıyordu. Çok dostumuz olmasına rağmen, çokta düşmanımız var, biz oraya gitmeden Selim'e elveda demek istemiyorum. Bu düşünceler aklıma gelince hemen Hüseyin'i aradım.
''Alo! Hüseyin''
''Alo! Efendim Usta''
''Koçum bak şimdi, Selim ağabeyin ocaktan zehirlenmiş şuanda devlet hastahanesindeymiş, ben hastahaneye gidiyorum. Biz gelene kadar sen ilgilen orayla birşeye ihtiyaçları olursa yardım et.''
''Tamam ağabey, hemen evden çıkıyorum beş dakika içinde hastahanede olurum.''
Yirmi dakika sonra, hastahanedeyiz. Selim'î görmek için hemen hastahaneye giriş yaptım, Kadir arabayı park etmeye çalışıyordu. Ben, Ali ve Eren içeri girdik, Eren resepsiyondan yoğun bakımda olduğunu öğrendi. Hemen yoğun bakıma doğru yöneldik, annesi ve ablası karşımdaydı ama beklemediğim birileri daha vardı yanlarında.
''Fatma Annem!''
''Oğlum! Kardeşin ne halde görüyormusun?''
''Annem kendini üzme, kardeşimin ne kadar sağlam olduğunu biliyorum.Sapa sağlam çıkacak bu hastahaneden.''
''İnş. oğlum inş. bütün temennimiz o''
''Abla sen nasılsın? ''
''Nasıl olayım Yavuz, biricik kardeşim orada canıyla boğuşuyor.''
''Anladım abla, anladım.''
Tekrar Fatma Anneme döndüm.
''Anne Doktor veya hemşire herhangi birşey dedimi.''
''Yok oğlum daha kimse birşey demedi''
''Tamam anne''
İlk başta gördüğüm ve burada olmalarını beklemediğim kişilere doğru yöneldim. Ama Hüseyin hemen yanıma gelip, ağabey ben geldiğimde de buradaydılar.
''Serkan hayırdır! Sizin ne işiniz var bakim burada.''
''Selim'in durumunu merak ediyoruz.''
''Size mi kaldı lan Selim'in durumu.''
''Ağabeyimin kesin talimatı var, Selim buradan kalkana kadar hastahanedeyim.''
''Başlatma Ağabey'ine şimdi, bas git elimden bir kaza çıkmasın.''
''Yavuz, sen burada olmamıza karışamazsın.''
''Ne diyorsun lan.''
''Selim'in kötülüğü için burada değiliz. O kalkınca geçmiş olsun deyip gideceğiz. Başka bir amacımız yok.''
''Birde başka bir amacınız olsaydı. Selim o yataktan sapasağlam kalksın. Ben o zaman size yapacağımı biliyorum.''
''Hiçbirşey yapamazsın. Gücün yetmez, Yavuz.''
''Selim bir kalksın, bak bakalım gücüm yetiyor mu? Şimdi dışarı çıkıyorsunuz.''
''Hayır! Çıkmıyoruz, sen karışamazsın bize.''
''Çıklan dışarı. Ne derdin varsa dışarıda söyle bana.''
''Bizim bir derdimiz yok, derdi olanlar gocunsun.''
''Serkan, delikanlıysan çık dışarı. Hem yanında 3 tane babayiğit adamın var bu kadar ödlek olma.''
''Ben ödlek falan değilim tamam yürü çık.''
Dışarıya çıktıktan sonra...

''Senin derdin ne Serkan, ne istiyorsun? Selim'den''
''Bizim bir derdimiz yok! Anlamıyor musun?''
''Madem bir derdiniz, sıkıntınız yok! Ne işiniz var hastahanede ''
''Selim'in durumunu merak ettik ve geldik.''
Kendimi tutamayıp, bir yumruk attım Serkan'a. Adamları üzerime doğru yürüdü birden Hüseyin birtanesini tek yumruk ile yıkınca geri çekildiler.
''Adam mı oldunuz siz''
''Senden mi öğreneceğiz adamlığı Yavuz efendi.''
''Benden öğreneceksin, Serkan efendi.''
''Yavuz halen anlamıyorsun değil mi? Sizin gücünüz yok artık.''
''Biz herzamankinden daha güçlüyüz, Serkan. Bunu kafandan çıkarma.''
''Yok o öyle değil artık.''
''Nasılmış bakayım.''
''Sen ve Selim'in devri tamam. Bundan sonra bizim devrimiz başlıyor. Büyükler ağabey'imi gösteriyor, ve destekliyorlar.''
''Hangi büyükler? Serkan. En büyük benim, ama ben senin ağabey'ini desteklemiyorum. Gelsin biat etsin belki düşünürüm.''
''Sen kendi hayal dünyanda yaşa, Yavuz. Bu dünde böyleydi, bugünde böyle.''
''Bak Serkan, azimli bir çocuksun ama çok boş konuşuyorsun.''
''Yavuz, sizin hükmünüz geçmiyor artık. Halen anlamıyor musun? Sen ve Selim fikir ayrılığına düşeceksiniz birgün.''
''Biz asla fikir ayrılığına düşmeyiz.''
'' Düşersiniz. Çünkü bir sürüde sadece bir tane lider olur, siz ise iki kişisiniz. Gücü iki baş ile yönetmek istiyorsunuz. Fikir ayrılığına düştüğünüz gün güç kaybedeceksiniz.''
''Biz asla güç kaybetmeyiz. Sizde bunu anlayın.''
''Fikir ayrılığına düştüğünüz günü sabırsızlıkla bekleyeceğiz ve o zaman biz, siz diye birşey bırakmayacağız.''
''Serkan sizin bilmediğiniz birşey var, oda Yavuz-Selim kanunlarıdır.''
''İşte siz kendi kendinize bir kanun yazmışsınız, etrafınızada 3-5 kişi toplamışsınız, her tarafa meydan okuyorsunuz. Bu öyle kanun yazmakla olmaz, Yavuz!''
''Serkan, Yavuz'un ve Selim'in kanunları eşit güçtedir. Ve asla birbirleriyle çelişmez. Çelişmemesi için, kolumuzuda keseriz. Canımızıda veririz. Şimdi Hastahaneden uzak durun, aksi takdirde canınızı yakarım.''
''Bizi hastahaneden uzak tutamazsın.''
''Git kapıda arabanda bekle o zaman şimdi lafı uzatma içeri girerseniz. Namusum ve Şerefim üzerine yemin ediyorum, kafanıza sıkarım.''
Serkan biraz duraksadıktan sonra beklediğim kararı verdi...
''Tamam! İçeri girmiyoruz, ama bizi kapıdan da kovamazsın bunu bil.''
''Tamam! içeri girmeyin, nerede nasıl duracağınıza karar vermiyeyim.''
Ben, Hüseyin, Kadir ve Eren tekrardan içeri girdik bu arada Fatma Annem sevinçliydi. Ne olduğunu öğrenmek için hızlı adımlar ile Fatma Annem'in yanına gittim.
''Ne oldu? Anne hayırdır.''
''Oğlum, oğlum gözlerini açmış. Durumu iyiymiş, az önce doktor bey söyledi.''
''Ohh, Allah'ıma şükürler olsun.''
Bu iyi haber beni fazlasıyla mutlu etmişti. Üç - beş dakika sonra telefonum çaldı. Telefonu açtım, arayan kişi bir polis olduğunu ve Mahmut Yılmaz'ı tanıyıp tanımadığımı sordu. Tanıdığımı söyledim, kendisinin babam olduğunu söyledim. Polis Memuru, başınız sağolsun, babanız karayolundan karşıya geçmek isterken, hızla geçen bir aracın altında kalmış.
''Tekrar başınız sağolsun.'' dedi.
Ne diyeceğimi bilmiyordum. Ağzıma sanki mühür vurmuşlar gibi hissettim kendimi, sadece sağolun diyebildim. Ardından Polis Memuru cenazeyi görmem için geleceğim yeri falan söylüyordu.
Selim, yani kardeşim iyileşmişti. Ve dahada iyi olacaktı. Ama Ayrılık beni babamdan vurmuştu. Ne kadar tartışsakta, bana bağırmayıp genellikle kardeşim üzerinden bana laf soksada. O Benim babamdı.
Telefonu kapattıktan iki-üç dakika sonra gözyaşlarımı tutamadım. Ali hemen solumda oturuyordu.
''Ağabey birşey mi oldu?''
Sadece babam diyebildim. Sanki Ali anlamış gibi birden onunda ağladığını farkettim.
''Başımız sağolsun, Ali'' diyebildim.
Selim'in iyileşmesine sevinirken, Babam'ın ayrılığına nasıl dayanacağım hiç bilmiyorum. Ve bu haberi alınca şunu anladım. Sadece acıyı öğrenmek beni bu hale getirdiyse. Bu acıyla yaşamak beni ne hale getirir hiç bilmiyorum...

2.Bölümün Sonu

YAZAN
HALİL İBRAHİM KAL